Een praktijkvoorbeeld: de kracht van de inzet van paarden
Bij onze praktijk meldde zich een vrouw met wat ontregelde angst. Al gauw stellen we voor om een sessie bij het paard te doen. Op een frisse najaarsochtend staan we in de paddock bij Zloty; het paard waar we vandaag mee werken. Hij staat met zijn hoofd richting de therapeut en mevrouw. Zij staan beiden buiten de paddock. Voorafgaand heeft mevrouw aangegeven dat ze hoopt met de sessie meer contact te kunnen maken met haar gevoel. Mevrouw mag het bakje instappen en krijgt de opdracht om ergens in de ruimte te gaan staan waar zij zich prettig voelt én waarbij ze voelt dat ze contact heeft met Zloty.
Mevrouw stapt de paddock in en loopt met langzame stappen af op een plek midden in de paddock, schuin achter de billen van Zloty. Ze kijken allebei dezelfde richting uit. De therapeut heeft ondertussen een paar stappen naar achter gedaan. Zloty beweegt niet. Paarden staan wel vaker stil, maar Zloty beweegt geen spier in zijn lijf. “Hoe is het contact met het paard vanaf hier?”, vraagt de therapeut. Mevrouw antwoordt voorzichtig dat ze niet zeker weet of er wel contact is vanaf hier. “Hoe is het om te twijfelen over het contact?”, vraagt de therapeut. Ze geeft aan dat ze niet goed weet wat ze erbij voelt.
De therapeut vraagt wat mevrouw in haar leven naast zich neer heeft gezet, buiten zichzelf heeft gezet. Iets wat wel belangrijk is en bij haar hoort. De therapeut maakt daarbij bewegingen met haar armen opzij. Mevrouw raakt wat emotioneel. Ze weet waar het overgaat. De therapeut vraagt of ze daarbij kan blijven. Of ze het aan kan kijken. Dan komen de echte tranen. Zloty kijkt om. Mevrouw loopt naar Zloty toe en aait zijn hals. Het lukt haar om bij het verdriet te blijven, hoe zwaar dat ook is. Er komt een moment waarop Zloty en mevrouw een diepe zucht laten. De therapeut vraagt of het klaar is voor nu. “Ja”, antwoordt mevrouw en ze bedankt Zloty. Mevrouw loopt terug en met een diepe zucht zegt zeg: “Wat bijzonder…”
Een week later komt mevrouw terug op de praktijk. Ze vertelt dat de sessie veel heeft losgemaakt. Het ging over haar zus die op jonge leeftijd is overleden. Dit had ze verwerkt, dacht mevrouw. Maar eigenlijk heeft ze het al die jaren weggestopt. Toen de therapeut vroeg wat het is dat ze naast haar neer heeft gezet, zag mevrouw opeens haar zus naast haar staan. Duidelijker kon het niet worden.
Weer een paar weken later vertelt mevrouw dat ze voor het eerst met haar andere zussen en broers in gesprek gegaan over het overlijden. Dat het paard haar met al haar verdriet kon ontvangen, gaf haar vertrouwen en een gevoel van genegenheid. Sinds deze gesprekken met familieleden beschrijft mevrouw meer rust en ruimte in haar hoofd. Nu weet ze wat verwerking is.
